در آیه ای از قرآن کریم می خوانیم:
و یؤثرون علی انفسهم و لو کان بهم خصاصة... (حشر، 9
ودر آیه ای دیگر ...

:
لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون و ما تنفقوا من شی ء فان الله به علیم (آل عمران، 92)
تمام این امور دال بر این است که دین مبین اسلام به موضوع «ایثار» به صورت جدی توجه نموده است.بدون شک از موضوعات مهم جامعه بشری امروزی «فردگرایی محض» و «سود گرایی شخصی » و «منفعت طلبی قشری» است.
این امر هم سبب سردرگمی بشر شده است به این دلیل که سود گرایی شخص و توجه بیش از حد به خویشتن او را دچار بیماری «خود بزرگ بینی » و «خود  محوری» می کند.
مریضی روانی یاد شده علت بسیاری از ناهنجاریهاست.هنگامی شخص تمام تمرکزش روی  خودش است در وهله اول  آرامش ندارد زیرا خود را در شادی و غم دیگران شریک نمی داند از موفقیت دیگران به وجد نمی آید زیرا فقط  خویشتن را می بیند.در وهله دوم تعامل اجتماعی مناسبی ندارد چون در جامعه باید به دیگران احترام گذاشت چه در مسائل حقوقی یا اخلاقی و او چون «منفعت شخصی» را می بیند هرگز حاضر نیست «منفعت جامعه» را بر خویشتن مقدم سازد.
بنابراین شخص «خود شیفته» در مرحله «آرامش درون» و «تعامل با بیرون»  دچار مشکل می شود و نمی تواند به کمال فردی و اجتماعی برسد.
مسئله «ایثار» دست کم گرفته می شود اما با یک بررسی عمیق می توان به ثمرات فراوان آن دست یافت.
انسان «ازخودفرارونده» کسی است که به منافع بیرون از خود نیز احترام می گذارد به طبیعت،به انسانها،عشق می ورزد در واقع او همان انسان اخلاقی است.

نویسنده: سلطان علی نایبی