کسانی که قله ها را فتح می کنند گاهی اوقات نیازمند هستند تا طنابی را به بالا بیندازند تا به کمک آن خود را نیز به بالا بکشند. در حالی که طناب از خودشان است اما باز هم نیاز است تا این شئ از او فاصله بگیرد تا قله نورد بتواند به فضای بالاتر برسد. این شئ نفس و حب ذات است اگر حب ذات فراموش نشود و به دلایل معنوی به بالاتر فرستاده نشود این حب ذات انسان را به پایین می کشد طنابی که دویست کیلو دارد مثلاً و به بالا هم فرستاده نشده تا نردبان پیشرفت و صعود باشد باری است سنگین که مانع موفقیت است.

باید آن را از بدن جدا کرد یا به پایین انداخت که یک ابزار خوب از دست می رود یا بالا انداخت که بهترین کار است . بالاانداختن حب نفس یعنی این که در مسیر معنویت قرار بگیرد، چون معنویت امری برین است نه پست. امری است که انسان را همیشه برتر می کند و به لذات برتر و آرامش برتر فرا می خواند بر خلاف حب نفس که همیشه لذاتهای پست را محور قرار می دهد و انسان با وجدان را به پست از حیوان نیز تبدیل می کند چون لذت پست انسان را نیز پست می کند . لذتی که هدفش فقط به منافع اندک و جسمانی خلاصه می شود انسان را نمی گذارد پرواز کند.

شمعی برای دیدن در تاریکی لازم است، این شمع را خود انسان روشن می کند.

نویسنده: سلطان علی نایبی